Majdanek

Слово Блаженішого Любомира

(...)Гідність та місія священика. У Старому Завіті описана історія ізраїльського народу, якого Господь Бог вибрав бути носієм обітниці про грядущого Месію-Відкупителя. З приходом Ісуса Христа, воплоченого Божого Сина, тобто з часом здійснення даної в раю обітниці, покликання до святості поширюється на все людство, і всі ті, хто приймає Божий поклик незалежно від своєї національної приналежності чи культури, зібрані у Христом встановленій Церкві творять Божий люд. (...)

(...)Церковні настоятелі та миряни бажали б, щоб кожен священик був водночас здібним адміністратором, господарем, організатором, добрим катехитом та вчителем, промовцем, співаком, діячем, вмілим провідником різних прицерковних товариств. (...) Однак є одна прикмета, без якої священик не може бути собою: він мусить бути чоловіком Божим. Ця риса є плодом не якогось природного таланту, а постійної та усердної молитви. В усьому, що робить священик, повірені його духовній опіці люди мусять відчути діяння Божої благодаті. Інакше він залишається тільки добрим працівником, але не справжнім священиком. (...)

(...)Упродовж усього свого життя священнослужитель повинен старатися поглиблювати і осучаснювати свої знання та розуміння богослов’я і всіх допоміжних наук. Добрий священик любить книжку і намагається широко пізнавати різні аспекти людського життя та діяння. Він має бути ерудитом, не задля людської слави чи самозадоволення, а для того, щоб могти краще зрозуміти Божу і людську правду. Священнослужителеві не достатньо бути побожним, він мусить бути і освіченим, щоб його побожність могла ефективно діяти. Постійне самовдосконалення в інтелектуальному плані таке ж вкрай важливе й необхідне, як і перманентна духовна формація.(...)

Зачерпнуто з Послання Блаженнішого Любомира до священиків, дияконів та семінаристів з нагоди проголошення 2009 року Роком християнського покликання з особливим наголосом на священичому покликанні (Дивись Прочитай по лівому боці)

Nominacje dla Służby Więziennej

16 marca 2009 roku. Arcybiskup i Metropolita Przemysko-Warszawski Jan Martyniak powołał na urząd Krajowego Duszpasterza Więziennictwa Kościoła Greckokatolickiego ks. Jarosława Storoniaka i na jego zastępcę ks. Pawła Potocznego. Obaj kapłani pełnili funkcję kapelanów w Okręgowych Inspektoratach Służby Więziennej, ks. Jarosław Storoniak dla Okręgu Lubelskiego, a ks. Paweł Potoczny dla Okręgu Rzeszowskiego.

Obecnie w Kościele Greckokatolickim Archidiecezji Przemysko-Warszawskiej, jako kapelani w zakładach karnych, posługuje sześciu duchownych. Ks. Krzysztof Błażejewski ZK Kamińsk (Warmińsko-Mazurskie), ks. Bogdan Kiszko ZK Łupków (Podkarpackie), ks. Piotr Kaczmar ZK Nowy Sącz (Małopolskie), ks. Paweł Potoczny (OISW Rzeszów), ks. Jarosław Storoniak (OISW Lublin), ks. dn. Piotr Siwicki (AŚ Krasnystaw, ZK Chełm), a także stale pomagają klerycy Greckokatolickiego Seminarium w Lublinie oraz o. Marek Blaza SJ.


www.cerkiew.net

MĘCZENNIK MAJDANKA PATRONEM GRECKOKATOLICKICH KAPŁANÓW

Bł. Emilian Kowcz będzie patronem księży greckokatolickich. 25 marca w obozie koncentracyjnym na Majdanku poświęcony zostanie obelisk upamiętniający bohaterskiego kapłana, którego w 2001 r. beatyfikował Jan Paweł II. Jak przypomina przebywający w Rzymie abp Jan Martyniak, był on żonatym księdzem greckokatolickim, ojcem sześciorga dzieci. Zajmował się sierotami i bronił Żydów.

„W podpalonej przez Niemców synagodze rozbił drzwi, wyprowadził Żydów – przypomniał metropolita przemysko-warszawski. – Dostał się do więzienia we Lwowie, a stamtąd do obozu na Majdanku. W niezwykłym grypsie prosił, aby nie starać się o jego uwolnienie. «Są – pisał – tylko dwa miejsca gdzie mogę być: to jest niebo i Majdanek». Był tam duszpasterzem dla 250 tys. ludzi. W Majdanku odprawione zostanie nabożeństwo żałobne z ekumeniczną modlitwą za wszystkich zmarłych, bo był kapłanem otwartym na wszystkich. Tak jak Polacy czczą św. Maksymiliana, tak bł. Emilian będzie ogłoszony patronem duchownych greckokatolickich. To jest przykład kapłana i duszpasterstwa, podchodzenia do spraw ekumenicznych. Dlatego jest to wielka rzecz dla Kościoła i zapoznam Kongregację z tym faktem” – dodał abp Martyniak.

W uroczystości na Majdanku wezmą m.in. udział biskupi z Ukrainy z kard. Lubomyrem Huzarem oraz abp Józef Życiński.

jp/ rv

Урочистості з нагоди 65-ї річниці смерті бл. о. Омеляна Ковча, в’язня Майданека
Державний Музей на Майданеку, 25 березня 2009 року

П Р О Г Р А М А

11.00–11.45 – Пам’ятник боротьби і мучеництва на терені колишнього концтабору Майданек

• привітання гостей і учасників урочистостей директором Музею на Майданеку Томашом Кранцом
• представлення програми урочистостей та вступне слово – о. Йосиф Мілян, керівник Комісії з питань культури Київської Архиєпархії
• молитва під проводом Блаженнішого Любомира кардинала Гузара та Архиєпископа Юзефа Жицінського за участю єрархів з України та Польщі за загиблих у концтаборі Майданек
• виступ Блаженнішого Любомира кардинала Гузара – зачитання Декрету проголошення бл. свящм. Омеляна Ковча Покровителем душпастирів Української Греко-Католицької Церкви.
• передання праху з Майданеку представникам 15-ти єпархій і екзархатів в Україні, Білорусії і Польщі
• покладення вінків біля Пам’ятника боротьби і мучеництва на Майданеку (Віце-прем’єр-міністром України Іваном Васюником, Віцеміністром Культури і Національної Спадщини Польщі Пьотром Жуховским і Малгожатою Залуською з Секретаріату Президента Польщі Лєха Качинського)
• покладення горіючих лампадок біля Пам’ятника боротьби і мучеництва на Майданеку учасниками урочистостей

11.45–12.15 – Обеліск перед Павільйоном Центру обслуги відвідувачів на Майданеку

• відкриття обеліска з посланням о. Омеляна Ковча „…Тут я бачу Бога - Бога, який однаковий для всіх нас, незалежно віднаших релігійних відмінностей.” віце-прем’єр-міністром України Іваном Васюником і віцеміністром культури і національної спадщини Пьотром Жуховським
• посвячення обеліску Митрополитом Перемисько-Варшавським Кир Іваном Мартиняком і Митрополитом Люблінським Арх. Юзефом Жицінським
• виступ віцепрем’єра України Івана Васюника та зачитання листа від Президента Польщі Лєха Качинського

12.30 – відвідування терену колишнього концтабору на Майданеку – музейна експозиція
«Слідами о. Омеляна Ковча»

• перехід до автобусів на паркінгу (гарячий чай та кава);
• переїзд автобусами на паркінг перед початком екскурсії;
• екскурсії у групах по 40 осіб з провідником (10 груп)
• повернення автобусами до Павільйону Центру обслуги відвідувачів на Майданеку

14.00 – 15.00 – Павільйон Центру обслуги відвідувачів на Майданеку

• мультимедійна презентація «о. Омелян Ковч – в’язень концентраційного табору на Майданеку»
• духовна конференція Високопреосвященнішого Івана Мартиняка «Блаженний священномученика Еміляна і чесноти душпастиря» для духовенства та учасників урочистостей
• теплий чай чи кава у Павільйоні Центру обслуги відвідувачів на Майданеку

17.00 – Літургія Напередосвячених Дарів в парафіяльній церкві Різдва Пресвятої Богородиці, вул. Варшавська (Славінек)

• переїзд автобусами на паркінг при Музеї Люблінського Села (вул. Варшавська)
• Літургія Напередосвячених Дарів


Plan pielgrzymki greckokatolickiego duchowieństwa do byłego obozu koncentracyjnego na Majdanku koło Lublina przewiduje między innymi:

Godz. 11.00, obok Pomnika Walki i Męczeństwa, na terenie byłego obozu

- przywitanie pielgrzymów i gości,
- Panachyda, którą odprawi J. Ś. Patriarcha Lubomyr Kardynał Huzar, Zwierzchnik Kościoła Greckokatolickiego,
- modlitwa ekumeniczna,
- wystąpienie J. Ś. Patriarchy Lubomyra Kardynała Huzara, Zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego,
- odczytanie Dekretu ogłaszającego błogosławionego męczennika ks. Emiliana Kowcza patronem greckokatolickich duszpasterzy,
- przekazanie prochów z Majdanku przedstawicielom duchowieństwa z poszczególnych greckokatolickich eparchii i egzarchatów,
- złożenie wieńców i zapalenie zniczy.

Godz. 11.45, przy obelisku obok Pawilonu Centrum obsługi gości

- odsłonięcia obelisku i tablicy pamiątkowej,
- poświęcenie obelisku przez arcybiskupów i metropolitów - Jana Martyniaka i Józefa Życińskiego,
- wystąpienia oficjalnych gości z Polski i Ukrainy.

Godz. 12.15, Pawilon Centrum obsługi gości

- przerwa na poczęstunek,
- projekcja filmu „Proboszcz Majdanka”,
- zwiedzanie wystawy w Muzeum na Majdanku: „Śladami błogosławionego męczennika Emiliana Kowcza”,
- duchowna konferencja dla duchowieństwa: „Błogosławiony męczennik Emilian Kowcz i cnoty kapłańskie”,
- Liturgia Uprzednio Poświęconych Darów,
- zakończenie pielgrzymki.

Koordynatorem pielgrzymki jest w Polsce ks. mitrat Stefan Batruch z Lublina.

Biuro Prasowe Diecezji Wrocławsko-Gdańskiej

Chrystusowa logika miłości

„Wiara i rozum (Fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek - poznając Go i miłując - mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie (por. Wj 33,18; Ps 27[26], 8-9; 63[62], 2-3; J 14,8; 1J 3,2)". Jan Paweł II Fides et ratio

Jedno i drugie (wiara i rozum) jest koniecznie potrzebne do życia. Tylko zjawia się problem z jaką intensywnością i w jakim czasie ma być wiara, a w jakim czasie rozum?

Stając przed Krzyżem, wszelkie logiczne rozważania na temat wiary nie mają uzasadnienia. Jedyna logika, którą się kieruje Chrystus niosąc krzyż, jest logiką miłości do człowieka, a ta nie zawsze odpowiada logice filozofii i nauki.

W zaciszu biurka domowego, sięgając po opracowania naukowe na temat powstania człowieka, filozofii przyrody, na początku poproszę Ducha Świętego o pomoc w zrozumieniu tego co mam zamiar poznać. Zdobywając wiedzę czy mogę wyzbyć się Chrystusowej logiki miłości? Raczej nie, gdyż poznaję by w doskonalszy sposób patrzeć na drugiego człowieka i na Boga.

Pragnienie prawdy - prawdy Chrystusowej miłości niech stanie się pragnieniem każdego.


o. Pawło

LISTY, LISTY, LISTY; A KTO JE CZYTA???

Za każdym razem, gdy Papież, Patriarcha, albo Biskupi piszą listy na różne okazje, nasuwa mi się pytanie, kto je czyta? Nie chodzi o to, że mam wątpliwości co do potrzeby pisania listów, ale pytam o to, biorąc pod uwagę złożoność orędzi zwierzchników Kościoła.

Zapewne wielu z nas listów słucha, gdy są czytane w czasie Liturgii, słyszymy o nich, że są napisane, a do tego, że niosą ważne przesłanie. Dla wielu duszpasterzy taki list zapewne jest wielką radością, bo w jakiejś mierze zwalnia go obowiązku przygotowania homilii, nie musi myśleć co powie bo czyta list.

Powyższe rozmyślania nasunęły mi się w związku z ostatnim listem Papieża Benedykta XVI, skierowanym do młodzieży, który ma rozpocząć przygotowanie do XXIV Światowych dni młodzieży (5 kwietnia Niedziela Palmowa), które mają się odbyć. Główną postacią przesłania Papieża został św. Paweł - Apostoł Narodów. Zapewne nie przez przypadek, gdyż obchodzimy Rok św. Pawła. Jednak oprócz Apostoła, zjawia się jeszcze jeden waży element - NADZIEJA.

Owy przymiot, który charakteryzuje chrześcijan, Benedykt XVI rozważa zwracają uwagę na takie aspekty jak,

- Młodość - czas nadziei;
- W poszukiwaniu "wielkiej nadziei";
- Św. Paweł, świadek nadziei;
- Wielka nadzieja to Chrystus;
- Droga ku wielkiej nadziei;
- Działać zgodnie z chrześcijańską nadzieją;
- Maryja, Matka nadziei.

Na uwagę zasługuje cały list Ojca Świętego, ale jest w tym liście ukrytych wiele szczegółów, które mogą umknąć, gdy czytamy list pobieżnie. Np. cyt. "Gdy wyrażamy naszą wiarę w modlitwie, także w ciemnościach już Go spotykamy, gdy On nam siebie daje." - te słowa "także w ciemnościach" - są właśnie zwróceniem naszej uwagi na NADZIEJĘ, że nawet jeśli jesteś w grzechu, gdzieś błąkasz się między alkoholem, marihuaną, spidami, a szczerze chcesz z tym skończyć i "męczysz" Boga prośbą o pomoc, tzn. że to właśnie w NIM pokładasz NADZIEJĘ i to nikt inny, tylko On w odpowiednim czasie ci pomoże. Mało tego, już Go spotkałeś i już ci pomaga.

Nie będę się więcej wymądrzał, po prostu przeczytajcie list, jest pełen NADZIEI.

o. Pawło

„Złożyliśmy nadzieję w Bogu żywym”
(1 Tym 4,10).

Drodzy przyjaciele,

5 kwietnia, w Niedzielę Palmową będziemy obchodzili w poszczególnych diecezjach XXIV Światowy Dzień Młodzieży. Przygotowując się do tego dorocznego wydarzenia, z ogromną wdzięcznością wobec Boga wspominam spotkanie w Sydney w lipcu ubiegłego roku. Było ono niezapomniane. Duch Święty podczas niego odnowił życie bardzo wielu młodych przybyłych z całego świata. Świąteczna radość i entuzjazm duchowy doświadczone w owych dniach, były wymownym znakiem obecności Ducha Chrystusowego. Obecnie zmierzamy ku międzynarodowemu spotkaniu, które ma się odbyć w roku 2011 w Madrycie. Jego tematem będą słowa Apostoła Pawła: „zakorzenieni i budowani w Jezusie Chrystusie, umocnieni w wierze” (Kol 2,7). Spoglądając ku światowemu spotkaniu młodzieży wspólnie pragniemy podjąć drogę formacyjną, rozważając w roku 2009 słowa św. Pawła „Złożyliśmy nadzieję w Bogu żywym”(1 Tym 4,10), a w roku 2010 skierowane do Jezusa pytanie bogatego młodzieńca: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”(Mk 10,17)

Młodość – czas nadziei

W Sydney nasza uwaga była skoncentrowana na tym, co Duch Święty mówi dziś wierzącym, a zwłaszcza do was, drodzy młodzi. Podczas kończącej to spotkanie Mszy św. zachęciłem was, abyście dali się Jemu kształtować, abyście byli posłańcami Bożej miłości, zdolnymi do budowania przyszłości nadziei dla całej ludzkości. Zagadnienie nadziei znajduje się faktycznie w centrum naszego życia istot ludzkich oraz naszej misji chrześcijan, zwłaszcza we współczesnej epoce. Wszyscy dostrzegamy potrzebę nadziei, lecz nie byle jakiej nadziei, lecz nadziei solidnej i pewnej, jak to podkreśliłem w mojej encyklice "Spe salvi". Młodość w sposób szczególny wiąże się z nadzieją, ponieważ z różnymi oczekiwaniami spogląda ku przyszłości. Gdy jesteśmy młodzi żywimy ideały, marzenia i projekty: młodość jest czasem, gdy dojrzewają decydujące wybory na całą resztę życia. Być może również z tego powodu jest okresem życia, w którym pojawiają się z całą siłą fundamentalne pytania: Dlaczego jestem na ziemi? Jaki jest sens życia? Jakie będzie moje życie? Jak mogę osiągnąć szczęście? Dlaczego cierpienie, choroba, śmierć? Co jest po śmierci? Te pytania stają się naglące, gdy trzeba stawić czoła trudnościom, niekiedy zdającym się nie do pokonania: trudnościom w nauce, brakowi pracy, nieporozumieniom w rodzinie, kryzysom w relacjach z przyjaciółmi czy w staraniach o budowanie wspólnego życia, chorobie czy niepełnosprawności, brakowi dostatecznych środków na skutek obecnego kryzysu gospodarczego i społecznego. Pytamy się więc: Skąd czerpać i jak podtrzymywać w naszym sercu płomień nadziei?

W poszukiwaniu „wielkiej nadziei”

Doświadczenie wskazuje, że doskonałość osobista i dobra materialne nie wystarczają do zapewnienia owej nadziei, której nieustannie poszukuje ludzka dusza. Jak napisałem w cytowanej encyklice "Spe salvi" polityka, wiedza, technika, gospodarka oraz wszelkie inne bogactwa materialne same z siebie nie wystarczają, aby dać wielką nadzieję do której wszyscy aspirujemy. Ową nadzieją: „może być jedynie Bóg, który ogarnia wszechświat, i który może nam zaproponować i dać to, czego sami nie możemy osiągnąć”(n. 31). Z tego właśnie powodu jedną z głównych konsekwencji zapomnienia o Bogu jest oczywiste zagubienie, charakteryzujące nasze społeczeństwa wyrażające się w ludzkiej samotności i przemocy, braku satysfakcji, utracie ufności często prowadzące do rozpaczy. Słowo Boże wzywa nas jasno i zdecydowanie: „Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. Jest on podobny do dzikiego krzaka na stepie, nie dostrzega, gdy przychodzi szczęście”(Jr 17,5-6). Kryzys nadziei dotyka łatwiej nowych pokoleń, które w kontekście społeczno-kulturowym pozbawionym pewności, wartości i solidnych punktów odniesienia muszą stawić czoła trudnościom zdającym się ponad ich siły. Myślę moi drodzy młodzi przyjaciele o tak wielu waszych rówieśnikach, którzy zostali zranieni. Często cierpią oni z powodu niedojrzałości osobowej, spowodowanej sytuacjami dysfunkcji rodzinnej, permisywnymi i anarchicznymi elementami w edukacji oraz doświadczeniami negatywnymi i traumatycznymi. Dla niektórych – niestety jest ich całkiem sporo – niemal nieuchronnym wyjściem jest alienująca ucieczka ku zachowaniom niebezpiecznym i gwałtownym, ku uzależnieniu od alkoholu i narkotyków, ku tylu innym formom przestępczości nieletnich. Mimo to, nawet w ludziach, którzy znaleźli się w trudnych warunkach na skutek usłuchania rad „złych mistrzów” nie gaśnie pragnienie prawdziwej miłości i autentycznego szczęścia. Jak jednak głosić tym młodym nadzieję? Wiemy, że tylko w Bogu istota ludzka znajduje swą prawdziwą realizację. Podstawowym zadaniem angażującym nas wszystkich jest nowa ewangelizacja, pomagająca młodym pokoleniom w odkryciu autentycznego oblicza Boga, który jest Miłością. Do was drodzy młodzi, którzy poszukujecie pewnej nadziei kieruję te same słowa, które św. Paweł adresował do prześladowanych chrześcijan ówczesnego Rzymu: „Bóg, dawca nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję” (Rz 15,13). Podczas obchodzonego obecnie roku jubileuszowego poświęconego Apostołowi pogan, z okazji dwu tysięcy lat od jego narodzenia, nauczmy się od niego jak być wiarygodnymi świadkami chrześcijańskiej nadziei.

Św. Paweł, świadek nadziei

W obliczu różnorodnych trudności Paweł pisał do swego wiernego ucznia Tymoteusza: „Złożyliśmy nadzieję w Bogu żywym” (1 Tm 4,10). Jak się w nim owa nadzieja zrodziła? Aby na takie pytanie odpowiedzieć musimy wyjść od jego spotkania z Chrystusem Zmartwychwstałym na drodze do Damaszku. W tamtym czasie Paweł był młodym człowiekiem, podobnie jak wy. Miał około dwudziestu czy dwudziestu pięciu lat. Był gorliwym zwolennikiem prawa mojżeszowego, gotowym do zwalczania wszelkimi środkami tych, których uważał za nieprzyjaciół Boga. Kiedy udawał się do Damaszku, aby aresztować chrześcijan, został oślepiony tajemniczym światłem i odczuł, że jest wzywany po imieniu: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”. Upadłszy na ziemię zapytał: „Kto jesteś, Panie?”. Ów głos odpowiedział: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz” (por. Dz 9,3-5). Po tym wydarzeniu życie Pawła uległo radykalnej zmianie: przyjął chrzest i stał się apostołem Ewangelii. Na drodze do Damaszku, został wewnętrznie przemieniony przez Bożą miłość, napotkaną w osobie Jezusa Chrystusa. Pewnego dnia napisze: „Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,20). Z prześladowcy stał się więc świadkiem i misjonarzem. Utworzył wspólnoty chrześcijańskie w Azji Mniejszej i w Grecji, przemierzając tysiące kilometrów, napotykając wszelkiego rodzaju perypetie aż do męczeństwa w Rzymie. Wszystko ze względu na miłość Chrystusa.

Wielka nadzieja to Chrystus

Dla Pawła nadzieja to nie tylko jakiś ideał czy uczucie, ale żywa osoba: Jezus Chrystus, Syn Boży. Przeniknięty wewnętrznie tą pewnością będzie mógł napisać do Tymoteusza: „Złożyliśmy nadzieję w Bogu żywym”(1 Tym 4,10). „Bóg żywy” to Chrystus Zmartwychwstały, obecny w świecie. To on jest prawdziwą nadzieją: Chrystus, który żyje z nami i w nas, wzywający nas do uczestnictwa w Jego własnym życiu wiecznym. Jeśli nie jesteśmy samotni, jeśli On jest z nami, a nawet więcej - jeśli On jest naszą teraźniejszością i przyszłością - czemu mielibyśmy się lękać? Nadzieja chrześcijanina to więc pragnienie: „Jako naszego szczęścia Królestwa niebieskiego i życia wiecznego, pokładając ufność w obietnicach Chrystusa i opierając się nie na naszych siłach, ale na pomocy łaski Ducha Świętego” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1817).

Droga ku wielkiej nadziei

Pan Jezus, tak jak niegdyś spotkał młodego Pawła, pragnie spotkać także każdego z was drodzy młodzi. Tak, owo spotkanie zanim stanie się naszym pragnieniem jest żywym pragnieniem Chrystusa. Jednak ktoś spośród Was mógłby mnie zapytać: Jak dziś mogą Go spotkać? Czy raczej w jaki sposób On się ku nie przybliża? Kościół naucza nas, że pragnienie spotkania Pana Jezusa już jest owocem Jego łaski. Gdy wyrażamy naszą wiarę w modlitwie, także w ciemnościach już Go spotykamy, gdy On nam siebie daje. Wytrwała modlitwa otwiera serce na Jego przyjęcie, jak wyjaśnia św. Augustyn: „Pan Bóg pragnie, aby w modlitwach wyrażało się nasze pragnienie, abyśmy stali się zdolni do przyjęcia tego, czym nas pragnie obdarzyć” (Listy 130,8,17). Modlitwa jest darem Ducha Świętego, który nas czyni ludźmi nadziei. Modlitwa otwiera też świat na Boga (por. Spe salvi, 34). Uczyńcie w waszych sercach miejsce na modlitwę! Dobrze jest modlić się w samotności, a jeszcze piękniejsza i owocniejsza jest modlitwa wspólna, gdyż Pan Bóg zapewnił, że obecny jest tam, gdzie dwóch albo trzech zgromadzeni są w Jego imię (por. Mt 18,20). Istnieje wiele sposobów nawiązania zażyłości z Bogiem. Są doświadczenia, grupy i ruchy kościelne, spotkania i drogi modlitwy, służące uczeniu się modlitwy i wzrastaniu w ten sposób w doświadczeniu wiary. Bierzcie udział w liturgii sprawowanej w waszych parafiach i karmcie się obficie Słowem Bożym i czynnym uczestnictwem w sakramentach. Jak wiecie szczytem i centrum życia oraz misji każdego chrześcijanina i każdej wspólnoty chrześcijańskiej jest Eucharystia, sakrament zbawienia, w którym Chrystus staje się obecny i daje jako pokarm duchowy swoje Ciało i Krew na życie wieczne. Prawdziwie niewypowiedziana tajemnica! Wokół Eucharystii rodzi się i wzrasta Kościół, wielka rodzina chrześcijan, do którego się wchodzi przez sakrament chrztu i nieustannie się odnawia dzięki sakramentowi pojednania. Ludzie ochrzczeni następnie poprzez bierzmowanie są umocnieni Duchem Świętym, aby żyli jako autentyczni przyjaciele i świadkowie Chrystusa. Natomiast sakramenty święceń i małżeństwa uzdalniają ich do wypełniana zadań apostolskich w Kościele i świecie. Wreszcie namaszczenie chorych pozwala nam doświadczać Bożego wsparcia w obliczu choroby i cierpienia.

Działać zgodnie z chrześcijańską nadzieją

Drodzy młodzi, jeśli karmicie się Chrystusem i jesteście w Nim zanurzeni, jak czyni to apostoł Paweł, nie możecie o Nim nie mówić i nie sprawiać, aby był znany i miłowany przez wielu waszych przyjaciół i rówieśników. Stając się jego wiernymi uczniami będziecie w stanie przyczynić się do kształtowania wspólnot chrześcijańskich przenikniętych miłością, podobnie jak te, o których mówi księga Dziejów Apostolskich. Kościół liczy na wasz udział w tej ważnej misji: Niech was nie zniechęcają napotykane trudności i doświadczenia. Bądźcie cierpliwi i wytrwali, przezwyciężając naturalną u młodych skłonność do pośpiechu, pragnienia osiągnięcia wszystkiego i natychmiast. Drodzy przyjaciele, podobnie jak św. Paweł świadczcie o Chrystusie Zmartwychwstałym. Sprawcie, by poznali Go ci wasi rówieśnicy i osoby dorosłe, którre poszukują „wielkiej nadziei”, nadającej sens ich egzystencji. Jeśli Jezus stał się waszą nadzieją, powiedzcie o tym także innym poprzez swą radość i zaangażowanie duchowe, apostolskie i społeczne. Przepełnieni Chrystusem, złożywszy w Nim waszą wiarę i ufność upowszechniajcie tę nadzieję wokół was. Dokonujcie wyborów ukazujących waszą wiarę. Ukazujcie, że zrozumieliście zagrożenia idolatrii pieniądza, dóbr materialnych, kariery i sukcesu; nie pozwólcie, aby was wciągały owe fałszywe chimery. Nie ulegajcie logice interesu egoistycznego, lecz kultywujcie miłość bliźniego i usiłujcie dać siebie, wasze talenty oraz zdolności zawodowe na służbę dobra wspólnego i prawdy, zawsze gotowi „do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest” (1P 3,15). Autentyczny chrześcijanin nigdy nie jest smutny, nawet jeśli musi stawić czoła próbom różnego rodzaju, gdyż obecność Jezusa jest tajemnicą jego radości i pokoju.

Maryja, Matka nadziei

Wzorem na tej drodze życia apostolskiego niech będzie dla was św. Paweł, który umacniał swoje życie stałej wiary i nadziei, idąc za przykładem Abrahama, o którym napisał w liście do Rzymian: „On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów”(Rz 4,18). Idąc tym samym śladem ludu nadziei, składającym się z proroków i świętych wszystkich czasów – zmierzamy nadal ku realizacji Królestwa Bożego. W tej duchowej drodze towarzyszy nam Dziewica Maryja Matka Nadziei. Ta, która uosabiała nadzieję Izraela, dała światu Zbawiciela i wytrwała w nadziei u stóp Krzyża jest dla nas wzorem i umocnieniem. Maryja przede wszystkim wstawia się za nami i prowadzi w ciemnościach naszych trudności do promiennej jutrzenki spotkania ze Zmartwychwstałym. Drodzy młodzi przyjaciele. Pragnę zakończyć to orędzie piękną i znaną modlitwą św. Bernarda z Clairvaux, zainspirowaną jednym z tytułów Maryi, Stella Maris – Gwiazda Morza.

„Ty, który w nieustannej zmienności obecnego życia zdajesz sobie sprawę, że bardziej jesteś rozchwiany burzami niż kroczysz na ziemi, utkwij swój wzrok ku blaskowi tej gwiazdy, jeśli nie chcesz być zalany falami. Jeśli burzą się wichry pokus i wpadasz na skały udręk, spójrz na gwiazdę, przyzywaj Maryi ... W zagrożeniach, biedzie, wahaniach myśl o Maryi, przyzywaj Maryi...

Naśladując Ją nie zagubisz się, przyzywając Jej nie utracisz nadziei, myśląc o Niej nie popadniesz w błąd. Opierając się o Nią nie poślizgniesz się, pod Jej opieką niczego nie będziesz się lękał, pod Jej przewodnictwem nie utrudzisz się, pod Jej ochroną osiągniesz cel” (Homilie na cześć Matki Bożej, 2,17).

Maryjo, Gwiazdo Morza, prowadź młodych całego świata na spotkanie ze swym Bożym Synem, Jezusem i bądź niebieską opiekunką ich wierności Ewangelii oraz ich nadziei.

Zapewniając o mojej codziennej pamięci w modlitwie o każdym z was drodzy młodzi, z całego serce błogosławię wam i drogim wam osobom.

Watykan, 22 lutego 2009

BENEDYKT XVI, PAPIEŻ

Chipowanie wiernych

I jeszcze jeden tekst z portalu wiara.pl. O przygotowaniu do bierzmowania. Zanim właściwy tekst, to usłyszałem kiedyś wyjaśnienie od młodzieży, co to jest bierzmowanie??? Bierzmowanie jest to oficjalne pożegnanie z Kościołem z błogosławieństwem biskupa. Zachęcam do przeczytania, warto...

Chipowanie wiernych
ks. Zbigniew Paweł Maciejewski

Czy wiara młodzieży jest brana pod uwagę, skoro częstą metodą przygotowania do bierzmowania jest „pędzenie przez pobożności”. Im więcej – tym lepiej. Masz chodzić do kościoła, masz chodzić na drogę krzyżową i roraty, masz obchodzić pierwsze piątki miesiąca – a z wszystkiego cię rozliczymy
Wieczernik, 160/2008

Jak przygotować młodzież do bierzmowania? Odpowiedź na to pytanie może być tylko jedna „nie wiem”. Przepis może być na ciasto, na udane wakacje, ale nie na budowanie więzi między człowiekiem a Bogiem. A o budowanie więzi, jak w każdym innym sakramencie i wszelkiej działalności pastoralnej Kościoła, tu chodzi.

Nie chcę jednak robić uniku. Fakt wielu znaków zapytania, związanych z bierzmowaniem nie zwalnia z prób refleksji nad procesem tego przygotowania, poszukiwaniem dróg dotarcia do młodego człowieka.
Pierwsza rzecz, jak przychodzi mi do głowy to „non nocere”. Nie powinniśmy szkodzić, a mam przekonanie, że wiele form przygotowania do bierzmowania osłabia, czasami wręcz niszczy więź kandydata z Bogiem. Nie wynika to ze złej woli odpowiedzialnych za przygotowanie, ale z pewnych błędnych założeń tkwiących w mentalności wielu księży.

Powiem o najważniejszym. Błędem jest zakładanie, że kandydaci do bierzmowania to… ludzie wierzący. Oczywiście, w sferze autodeklaracji są wierzącymi, ale nie o takie kryterium chodzi. Nawet nie o kryterium praktyk religijnych (choć i tak tragicznych), ale o pytanie – jaki sens i znaczenie ma dla ciebie Bóg, dla twojego życia i decyzji, które w tym życiu podejmujesz.

Mówiąc obrazowo – gdy traktuje się wiarę jak „kwiatek do kożucha” to… nie nazywajmy tego wiarą. To tylko folklor, tradycja i przyzwyczajenie, których pielęgnowanie może czasem przynieść dobre samopoczucie i satysfakcję, ale nigdy nie będzie miało wpływu na życie, nie będzie także miało charakteru zbawczego. Wiara to „kożuch” i to nie taki, wiszący w szafie, ale który mamy na sobie. Mówiąc inaczej, w którym (w środku) sami jesteśmy.

Nie chodzi jednak, to ważne uzupełnienie, o idealność tego „kożucha”. Oczywiście – dobrze, gdy jest z fasonem, dobrej jakości i bez braków. Może jednak być dziurawy i brudny, może nawet w ogóle go nie być (pozostaje tylko jego pragnienie i szukanie), byleby był… ważny, byleby przypisane było do niego znaczenie.

Wiara w życiu młodych jest wszechobecna i… nie ma dla nich najmniejszego znaczenia. Oczywiście jest to uogólnienie, charakterystyka pokolenia, pewna dominanta. Jest to jednak sprawa, którą należy widzieć i brać pod uwagę.

Mam wątpliwości, czy jest to brane pod uwagę, skoro częstą metodą przygotowania do bierzmowania jest „pędzenie przez pobożności”. Im więcej – tym lepiej. Masz chodzić do kościoła, masz chodzić na drogę krzyżową i roraty, masz obchodzić pierwsze piątki miesiąca – a z wszystkiego cię rozliczymy.

Czyż nie są to sprawy ważne? Niektóre z nich na pewno, ale czyż nie jest to mówienie ślepemu o kolorach? Czy nie jest to ferdydurkowe mówienie „pierwszy piątek miesiąca ważnym nabożeństwem jest” a „droga krzyżowa wzbudza w nas miłość i zachwyt”? Czy ten fragment spektaklu Ferdydurke http://skocz.pl/ferdydurke2 nie przypomina wielu spotkań do bierzmowania? Z tą tylko może różnicą, że dziś mało jest Gałkiewiczów? Proszę tylko podłożyć Ducha Świętego za Słowackiego.

Na pierwszym moim spotkaniu z kandydatami pokazuję na kartkach ich obowiązki: „obchodzić pierwsze piątki miesiąca”, „modlić się codziennie”, „chodzić na niedzielną mszę świętą”, „przeczytać ewangelie”, „zdać 158 pytań”. Jest to jednak „zmyła”, bo następnie robię „reset” i zaczynam raz jeszcze – każdą kartkę przedzieram i gniotę. Chcę im pokazać, że nie są to kluczowe sprawy w ich przygotowaniu. Pokazuję im następnie obraz Jezusa – dla mnie najważniejsze jest to, by z Nim się zaprzyjaźnić. Podkreślam jednak na każdym kroku ich wolność, konieczność ich decyzji. Nie można nikogo uczynić wierzącym, można tylko wytresować faryzeusza.

Przygotowanie do bierzmowania musi mieć charakter ewangelizacyjny, powinno to być głoszenie słowa, które ma budzić wiarę. Nie ma sensu budowanie na piasku. Chodzi o to, by kandydata ewangelizować, a nie „upupić”.

A co z wymaganiami? Mamy odpuścić fakt, że ten i ów kandydat ma „gdzieś” swoje religijne obowiązki, nie widać go na niedzielnych mszach świętych a u spowiedzi był ostatnio kilka lat temu?

Wymagania powinniśmy stawiać, ale tylko we właściwy sposób. Zapraszam do pewnej podróży w wyobraźni.

Jest rok 2084. Każdy członek Kościoła ma wszczepiony pod skórę chip. Każda świątynia, kaplica posiada specjalne czytniki. Także każdy konfesjonał, szafarz komunii świętej i katecheta taki czytnik posiada. Baza danych Kościoła Katolickiego zapełnia się konkretnymi informacjami – o obecności na Mszy świętej i nabożeństwach (także o spóźnieniach), o częstotliwości spowiedzi, uczestnictwie na katechezie, przyjmowaniu komunii. Każda kancelaria będzie ma dostęp do tej bazy.

Na kolędzie każdy otrzyma swój „biling”. Będzie można pochwalić kogo trzeba: „Jakże się cieszę z obecności pani na każdej niedzielnej Mszy świętej, z uczestnictwa na różańcowym nabożeństwie i pierwszopiątkowych spowiedzi”. Udzielić stosownym pouczeń: „Syn pani także praktykuje wzorowo, szkoda jedynie, że chodzi do sąsiedniej parafii zamiast do naszej.” Jeśli trzeba zganić: „Pan natomiast, aż przykro to mówić, od ostatniej kolędy był pan jedynie dwa razy w kościele, z czego na pasterkę spóźnił się pan 11 minut”.

Koniec podróży. Czy podoba się komuś taka wizja? Słucham pilnie! Niespecjalnie? Przypomina za bardzo Big Brothera, totalitaryzm? Kojarzy się nachalnie ze znamieniem bestii? Przypomnijmy: I sprawia, że wszyscy: mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na prawą rękę lub na czoło i że nikt nie może kupić ni sprzedać, kto nie ma znamienia – imienia Bestii lub liczby jej imienia (Ap 13,16-17).

Uznaję te wątpliwości. Podobne uczucia i mnie towarzyszą. Cała ta podróż w wyobraźni służyła tylko temu, by móc w tym miejscu zadać pytanie: „Czym różni się chipowanie wiernych od… indeksów kandydatów do bierzmowania?”

Różnice są nieistotne, idea pozostaje ta sama – bezosobowa inwigilacja i masowa presja (a potem represja). Co to ma wspólnego z wolnością i wyborem? Czyli czymś istotnym dla wiary?

Gdyby Pan Jezus miał takie myślenie, to swoich uczniów wiązałby w pęczki i wlókł za sobą na postronku. On jednak mówił Czyż i wy chcecie odejść? (J 6,67b) Proszę sprawdzić w ewangeliach, Jezus do nikogo nie powiedział „musisz”, „musicie”. Jego styl to: JEŚLI CHCESZ być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną! (Mt 19,21)

Sprawę praktyk religijnych, wiary, relacji do Boga pozostawiam zatem sumieniu moich kandydatów. Podkreślam ważność tego, przypominam, zachęcam, ale… nie mogę, nie umiem i nie chcę wchodzić w ich wnętrze. Chyba, że jestem do tego wyraźnie zaproszony.

Jest to zgodne z duchem Kościoła. W Polskim Dyrektorium Katechetycznym znajdujemy takie rozstrzygnięcia:

„Podstawą wystawiania oceny szkolnej w nauczaniu religii jest wiedza ucznia, jego umiejętności, a także aktywność, pilność i sumienność. Nie powinno się natomiast oceniać za udział w praktykach religijnych. Należy, bowiem przyjąć zasadę, obecną też w katechezie parafialnej przed 1990 rokiem, że życie religijne jest przedmiotem osądu sumienia dokonywanego wobec Boga” (PDK 83).

Jest tu kontekst szkoły, ale deklaracja dotycząca „życia religijnego” jest jasna. Dziwi mnie fakt, że to, co w murach szkoły jest „przedmiotem osądu sumienia”, w murach kościoła już nim być przestaje. A taka jest niestety częsta praktyka.

Gdybyście jednak spytali moich kandydatów, czy jestem wymagający, to bez chwili wahania powiedzą „tak”. Wymagania te dotyczą jednak czegoś innego – umowy między mną a kandydatem. Chcesz uczestniczyć w przygotowaniu? Przychodź na spotkania i zachowuj się na nich jak człowiek. Tylko tyle i aż tyle, bo zasady te sprawiają, że każdego roku kilkanaście procent kandydatów jest odsuniętych.

To także jest wbrew pewnej praktyce. Są dwa modele stawiania wymagań w przygotowaniu do bierzmowania. Jeden to nakładanie licznych obowiązków dotykających forum wewnętrznego kandydata (praktyki, życie sakramentalne), z których się później i tak go nie rozlicza. Drugi to postawienie minimalnych i oczywistych obowiązków z forum zewnętrznego (obecność i zachowanie), które się realnie egzekwuje. Wybieram tę drugą koncepcję.

Czy moje przygotowanie do bierzmowania daje gwarancję sukcesu? Oczywiście, że nie. Z przykrością można oglądać jak wyrachowanie, cynizm, czy najczęściej obojętność, decydują o tym, jak po bierzmowaniu całe masy znikają z życia Kościoła. Pamiętajmy jednak, że wpisane jest to w „Jezusowe ryzyko” Odtąd wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło (J 6,66).

Gwałt w majestacie prawa

2009-03-01
Gwałt w majestacie prawa
Andrzej Macura

Amerykańscy lekarze nie będą mogli odmówić wykonania aborcji. Administracja Baracka Obamy podjęła kroki w celu uchylenia obowiązującego od niedawna prawa, zezwalającego im na odmowę zabicia nienarodzonego dziecka ze względu na przekonania. To kolejna ilustracja smutnej prawdy, że pod płaszczykiem obrony wolności obywateli coraz częściej wprowadza się nowy totalitaryzm.
Ginekolodzy nie widzą w tym nic złego – mogli przed laty chwalić się polscy zwolennicy niczym nieskrępowanej aborcji. Rzeczywiście, trudno było znaleźć takiego, który by jej nie chciał wykonać. Przyczyna takiego stanu rzeczy była dość prosta i nie była spowodowana jakimś wyższym stopniem świadomości specjalistów w tej dziedzinie: przez lata ginekologiem nie miał szans zostać ktoś, kto w procesie kształcenia nie chciał brać udziału w procederze zabijania nienarodzonych. Ci bardziej wrażliwi albo musieli wybierać inną specjalizację, albo przełamać swoje wewnętrzne opory. Czyli godzić się na faktyczny gwałt zadawany ich sumieniom. Jeśli dziś, za przykładem Ameryki, wolność jednych będzie się chronić przymusem wobec drugich także w innych krajach, chrześcijanie będą powoli rugowani z coraz większych obszarów życia społecznego. Zwłaszcza, gdy przybywać będzie spraw, w których chrześcijanin będzie zmuszany postępować wbrew własnemu sumieniu.

Chrześcijanie jako obywatele danego kraju, muszą jego prawa przestrzegać. To jasne. Nawet jeśli nie zawsze idealnie przystaje do ich moralnych przekonań. Jednak w sprawach szczególnie kontrowersyjnych, zwłaszcza gdy w grę wchodzą prawa osób trzecich, którym odmawia się prawa do decydowania o ich losie, muszą mieć możliwość odmowy uczestniczenia w tym, co uważają za złe. Karanie ich za taką odmowę jest gwałceniem ludzkich sumień. I to – paradoksalnie – w rzekomo w imię obrony ludzkich wolności.

Może jako chrześcijanin powinienem mieć nadzieję, że świat niebawem otrzeźwieje; że nauczony doświadczeniem apartheidu nie zechce tworzyć zawodów "tylko dla niewierzących". Niespecjalnie się jednak łudzę. Nasz Mistrz zapowiedział, że na świecie doznamy ucisku. Choć aż wierzyć się nie chce, że jest to możliwe w społeczeństwach tak wyczulonych na punkcie praw jednostki. Cóż, to tylko jeszcze jeden powód by uznać, że zawsze ma rację...